به گزارش پایگاه خبری روشنگر، خرد هر فرهنگی حکم می کند که « سلامت»، ثروت و مهم ترین و مناقشه برانگیزترین مفهوم و  بی‌تردید ضروری ترین جنبه از مسائل حیات انسان به شمار می‌رود؛ زیرا  سلامت یک ملت به عنوان یک عامل تعیین کننده مهم در عملکرد اقتصاد ملی می باشد؛ اما غالبا سهم هزینه های بهداشتی درمانی از درآمد ناخالص داخلی در کشورهای توسعه یافته بیشتر از کشورهای کمتر توسعه یافته است.  سرمایه‌گذاری در نیروی انسانی و ارتقاء کیفیت سلامت، بیشترین نقش را در افزایش رشد اقتصادی دارد. همچنین موجب بهبود ، اصلاح و افزایش توان نیروی کارشده که در نتیجه افزایش تولید و رشد اقتصادی را در بردارد و به عنوان شکلی از سرمایه گذاری، ابزاری برای حفظ توانایی و بهره وری نیروی کار به شمار می رود و به صورت مستقیم با افزایش ذخیره سلامت افراد و به صورت غیرمستقیم با افزایش انگیزه ادامه تحصیل و یادگیری مهارت‏های بهتر، افزایش بهره‏وری و رشد اقتصادی را به همراه خواهد داشت. از مولفه های سلامت یک جامعه می توان به امید به زندگی بالا، نرخ پایین مرگ و میر در کودکان و اطفال، تغذیه سالم، خدمات کم هزینه، میزان پیشرفت های پزشکی و … اشاره کرد. در این راستا بهبود وضعیت سلامتی افراد خصوصا قشر جوان و مولد جامعه از اهمیت بیشتری برخوردار است که با کاهش پرداخت مستقیم مردم در هزینه درمانی و توزیع عادلانه منابع در نظام سلامت محقق خواهد شد. پر واضح است که بین سلامت و اقتصاد ارتباط مستقیم وجود دارد. در تمامی جوامع به خصوص کشورهای جهان سوم عامل اقتصادی، اولین عامل اثرگذار بر سلامت و سوءتغذیه است که اگر بنیان‌های سوءتغذیه را در جامعه ریشه‌یابی کنیم، اقتصاد یکی از مهمترین و اصلی‌ترینِ این بنیان‌هاست.

در واقع سرمایه سلامت هر فرد به‌عنوان بخشی از سرمایه انسانی وی در رشد اقتصادی سهیم است و ارتقا و پیشرفت حوزه سلامت در کشور رشد اقتصادی را دو چندان می کند و با تأکید بر این موضوع ‌می‌توان عامل سرمایه سلامت را در توابع رشد اقتصادی وارد ساخت.

به قلم: زهرا جوادی – دانشجوی رشته مهندسی بهداشت حرفه ای