به گزارش پایگاه خبری روشنگر، تولید پراکنده اگرچه مفهومی نوین در ادبیات اقتصادی صنعت برق است ولی ماهیت واقعی آن چندان جدید نیست. در روزهای نخستین تولید برق، تولید پراکنده یک اصل فراگیر بود، به این گونه که اولین نیروگاه‌های برق تنها مشترکان نزدیک و همسایه خود را تغذیه می‌کردند. با توجه به این‌که شبکه‌های جریان مستقیم اولین شبکه‌های برق بودند به منظور ایجاد تعادل بین تولید و مصرف از منابع ذخیره موجود در محل مانند باتری‌ها استفاده می‌شد. بعدها و بر اثر پیشرفت فناوری (مانند به وجود آمدن شبکه‌های جریان متناوب) این امکان پیدا شد که برق در مسافت‌های طولانی انتقال پیدا کند. در سالهای اخیر روند رو به رشد مصرف انرژی پدیده بحران انرژی را در جهان بوجود آورده است. مطالعات نشان می دهد منابع انرژی فسیلی در بعد از سال ۲۱۰۰ عملا قابل استفاده نیستند یا هزینه بالای استخراج، اجازه بهره برداری از آن را نمی دهد از سوی دیگر خطرات ناشی از آلودگی محیط زیست از جمله عللی است که استفاده از منابع انرژی فسیلی را محدود می سازد؛ بنابراین برنامه ریزی جهت افزایش راندمان و بهره گیری از انرژیهای تجدید پزیر به عنوان سیاستهای راهبردی صنعت برق مورد توجه می باشد. طرح تولید پراکنده و انرژیهای نو به منظور توسعه تولید پراکنده در کشور و همچنین افزایش سهم تولید برق کشور از انرژی های تجدید پذیر ایجاد گردیده است. امروزه تولید انرژی الکتریکی در نزدیکی محل‌های مصرف، مقرون‌به‌صرفه‌تر است و بر این اساس، مقوله مولدهای تولید پراکنده اهمیتی خاص یافته است. اهداف احداث این مولدهای مقیاس کوچک، افزایش راندمان و کاهش تلفات انرژی، بهبود سطح ولتاژ، تعویق هزینه‌های سرمایه‌گذاری توسعه شبکه و جلب مشارکت بخش خصوصی برای بنای تأسیسات مربوطه است. توسعه واحدهای تولید پراکنده برق سبب کاهش تلفات انتقال و توزیع برق می‌گردد. تلفات برق در میزان مصرف سوخت و سرمایه‌گذاری برای افزایش ظرفیت تولید برق، اثری مستقیم دارد. پس ضروری است که با هدف افزایش انگیزه سرمایه‌گذار برای حضور در این بخش، مشوق‌های قانونی و اقتصادی به صورت بلند مدت تعریف شود تا سرمایه‌گذار از حضور در این عرصه اطمینان لازم را داشته باشد.

به قلم: محسن فراموشی – کارشناس نظارت بر طرح شرکت توزیع نیروی برق استان تهران